Εμείς οι νεώτεροι στην ηλικία της οφείλουμε πολλά, καθώς πάντοτε ήταν έτοιμη να μας συμβουλεύσει και να μας καθοδηγεί. Κόρη του Αγησίλαου Λεοντακιανάκου τον οποίο εξετέλεσαν οι Γερμανοί για τη δράση του, διαπνεόταν από την αγάπη για την πατρίδα, για αυτό εκτός από μεγάλη Πειραιώτισσα υπήρξε και μεγάλη Ελληνίδα. Μοναδικές οι μαρτυρίες της και οι θύμησές της από την παρουσία της στα νεανικά της χρόνια δίπλα στον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Θυμόμαστε όλοι την ομιλία της πέρυσι τον Ιούνιο όταν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο μας περιέγραφε τις μοναδικές εκείνες στιγμές που έκαναν και εμάς να νοιώσουμε λίγο ψηλότεροι σε αυτή την εποχή της ισοπέδωσης και του πολιτιστικού νανισμού που σήμερα κυριαρχεί. Αμαλία όλοι εμείς της Φιλολογικής Στέγης είμαστε περήφανοι που σε γνωρίσαμε. Ενέπνευσες τους νεώτερους με την αγάπη σου για τον Πειραιά μας. Υπηρέτησες τον πολιτισμό, αφιέρωσες όλες σου τις δυνάμεις για την επιβίωση των πολιτιστικών σωματείων που αυτή την εποχή δοκιμάζονται σκληρά, ανοίγοντας ακόμη και το σπίτι σου για να στεγάσεις εκείνο που η πολιτεία όφειλε να στεγάσει. Τον πολιτισμό, τη μοναδική αξία που συνεχίζει να κρατά τη φλόγα αναμμένη στο απόλυτο σκοτάδι.
Η απουσία σου είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει πίσω της μια πόλη φτωχότερη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.